Ženske priče

Ženske priče Ive Andrića predstavljaju pravi literarni događaj prevashodno zato što su, iako precizno locirane u svoje vreme i prostor, više nego univerzalne, pa tako mogu biti sage o bilo kojoj ženi. Da bi došao do same suštine žene, Andrić primenjuje različita sredstva kazivanja, od konkretnočulnih slika do prividno mirne meditacije. Iz toga je u ovim pričama proistekla potreba za stalnim izmenama ritma, od usporenog i stišanog, do ubrzanog i užarenog, kako bi se najautentičnije ispričale istine o sintezi žene i sveta. Sve je to Andrić maestralno kreativno povezao, stvorivši unutrašnje kontinuitete i lični uvid u suštinu ženskog trajanja. U njima su prikazani ontološki usponi i padovi žene od himničnosti do alijenacije, a pred čitaocem se magično razlistavaju slojevi ženskog bića koji iz nepoznatog stvaraju poznato, iz neverice veru, iz emocionalnog treperenja velike strasti.