Đavolji eliksiri su klasični roman nemačkog romantizma i romatičarske potrage za slobodom od svih ograničenaj i beskrajem. Hofman gradi priču na sukobu između čežnje i užasa, na brisanju granica izmađu stvarnosti i izmaštanog, ekscentrično sukobljavajući mitološko sa psihološkim.

Sudbina je predstavljena i kao nasledna i kao subjektivna, izmešta glavnog junaka iz stvarnog sveta, pri čemu se sve zagonetne, izobličene crte jevljaju kao otkrivanje tamne strane unutrašnje ljudske prirode.

Kaluđer Medardo postaje žrtva tajanstvenog eliksira koji se čuva među relikvijama njegovog manastira. Đavolje vino samo je sredstvo kojim se gresi njegovih predaka javljaju kao njegova zla kob. Kroz niz neočekivanih obrta i misterija, on uspeva da preživi uprkos snažnom eliksiru koji mu je oduzeo sposobnost rasuđivanja i temeljno promenio njegovu ličnost, koja je mnogo više od podvojene. Međutim, sve košmarne prepreke i fantazmagorični lavirint kroz koji prolazi zajedno sa svojim dvojnikom, možda vode ka ispunjenju krajnjeg cilja – velika psihoavantura preispitivanja i spoznaje samog sebe.

Hofman (1776-1822)je jedan od najznačajnijih nemačkih romantičarskih pripovedača, koji je uticao na brojen kasnije pisce fantastike i čudesnog. Njegove pripovetke nose pečat romantizma: fantazija, imaginacija, nesputanost, dvojništvo – osnovne su odlike njegovih dela. Društvena invektiva i jetka ironija odzvanjaju na svakoj stranici njegovih priča. Kao sanjar, mitolog i apologet umetnosti, Hofman stoji rame uz rame sa ostalim značajnim imenima nemačkog romantizma kao što su Ludvig Tik, Žan Paul, Šamiso i Fuke.

Među Hofmanovim obožavaocima, na koje je on uticao, nalazili su se: Edgar Alan Po, Bodler, Balzak, Gogolj, Dostojevski, Stivenson, Kafka, Puškin, Bajron, Skot, Dikens.

 

Preporučujemo

Preporučujemo

 

Vreme mora stati

Vreme mora stati, Oldous Haksli

Zvali su me mračnim, poetska proza

Zvali su me mračnim, poetska proza, Bojan Petrović

Srcem do beskraja, saga o besmrtnoj ljubavi

Srcem do beskraja, saga o besmrtnoj ljubavi, Branislav Antov Mikulić